در مسابقه ی طراحی پارلمان ملی کشور ایسلند، دانشجویان کارشناسی ارشد رشته ی معماری داخلی دانشگاه پارس (به ترتیب حروف الفبا) سپیده حاجی یوسفی، نیلوفر رحیمی، آرمین شیرخانی، احسان کرامتی و امید وکیل­پور به اتفاق اساتیدشان آقای کارل کواران و خانم دکتر سحر قادری، موفق گردیدند با ارائه ی طرحی بدیع و خلاقانه در بین پنج طرح اول مسابقه ی مذکور قرار گیرند.

برگزیده شدن این طرح از کشور جمهوری اسلامی ایران در بین ده ها طرح ارائه شده در مسابقه از کشورهای مختلف جهان و تمامی کشورهای اروپایی موجب شگفتی هیئت داوران و برگزارکنندگان مسابقه گردید.

ضمن تبریک این موفقیت بزرگ که نشان سطح علمی و توان طراحی دانشجویان دانشگاه پارس می باشد به تمامی اساتید و دانشجویان دانشگاه، امیدوار است شاهد موفقیت ها و کسب افتخارات علمی و تخصصی بیشتر توسط دانشجویان دانشگاه پارس باشیم.

در ادامه به گوشه هایی از ویژگی های این طرح اشاره می کنیم:

در این طرح با استفاده از روشی نظام‌مند و از پیش تعیین شده و مبتنی بر مشارکت سه رشته ی معماری، معماری منظر و معماری داخلی، یک تلفیق پویایی از مفاهیم و ایده‌ها حاصل شد که با تحسین و استقبال برگزارکنندگان مسابقه، کارکنان پارلمان و عموم مردم همراه شد.

آلتینگی (Alþingi) پارلمان ملی ایسلند است. این پارلمان در سال ۹۳۰ میلادی در تینگولیر در جنوب شرقی ایسلند تأسیس شد و در سال ۱۸۴۴ میلادی به شهر ریکاویک، پایتخت ایسلند، منتقل شد و با سابقه فعالیت بدون وقفه از زمان تأسیس تا کنون، قدیمی‌ترین نهاد پارلمانی در جهان محسوب می‌شود. موضوع مسابقه طراحی و توسعه قسمت بزرگی از پارلمان است که تمامی امکانات مربوط به آن را در بر می‌گیرد. بخش طراحی شده، به بنای پارلمان موجود (ساخته شد در سال ۱۸۸۱) و بنای الحاقی آن (توسعه یافته در سال ۱۹۹۸) متصل می‌گردد. طراحی انجام شده متکی بر ایجاد یک زبان شهری قوی در بخش مرکزی بافت شهری ریکاویک است که به وسیله به وجود آوردن یک نشانه شهری افقی معاصر درارتباط با محیط تاریخی موجود آن قرار می‌گیرد و عملکرد‌های متفاوت را در یک مجموعه بنا گرد هم می‌آورد. تراکم در این مجموعه بنا به صورتی طراحی شده تا بتواند مکان‌هایی برای تجمع عموم مردم به صورت باز یا نیمه باز را فراهم کند. ارزش‌های دموکراتیک بنیادی نظیر شفافیت، گشاده‌رویی و باز بودن و تعامل با عموم مردم در پیشنهاد طراحی گنجانده شده‌اند. ادراک از دیدگاه‌های متفاوت سیاسی در یک جامعه دموکراتیک به این صورت بازتاب خود را در طراحی نشان داده‌اند: بناهای مختلفی که طراحی شده اند از یکدیگر مجزا و منفک نیستند بلکه  همگی در کنار هم و در گرداگرد فضای مرکزی عمومی- به مثابه زیربنای دمکراسی – طراحی شده‌اند.