تئاتری که روی صحنه اجرا می‌شود، فیلمی که بر  پرده ی سینما به نمایش در می‌آید، سریالی که از طریق قاب تلویزیون یا صفحه‌ی کامپیوتر دیده می‌شود ، همه‌ی این‌ها در یک نقطه با هم اشتراک دارند: متن نمایشی! اگر متنی نمایشی در هر شکل آن وجود نداشته باشد، خبری از تصویر هم نخواهد بود! پشت سر هر اثری که به نمایش در می‌آید حتما ذهنی خلاق وجود داشته که ایده و اندیشه‌هایش را در قالب صحنه و شخصیت و دیالوگ و غیره عرضه کرده است. فراموش نکنیم: نویسنده مغز متفکر هر اثر تصویری اعم از داستانی و غیر داستانی است!

ادبیات نمایشی یا ادبیات دراماتیک به طور کلی به آن دسته از متون ادبی گفته می‌شود که برای اجرا به صورت تئاتر صحنه‌ای، نمایش عروسکی، سینما، تلویزیون و رسانه‌های ارتباط جمعی نوشته شده باشند. در  واقع هر آنچه که به عنوان فیلمنامه، نمایشنامه، متن اجرایی یا هر گونه ی دیگری در اختیار کارگردانان و اجراگران قرار می‌گیرد به عنوان ادبیات نمایشی طبقه بندی می‌شود.

رشته‌ی دانشگاهی ادبیات نمایشی به این ترتیب نوعی آموزش بینارشته‌ای است که ادبیات را به تئاتر، سینما و تلویزیون پیوند می‌زند. رشته‌ی ادبیات نمایشی نقطه‌ی پیوند فلسفه، ادبیات، فرهنگ، تاریخ، تئاتر  و رسانه است. کسانی که در این رشته تحصیل می‌کنند عملا بدل به کارشناسانی چند بعدی خواهند شد که از یک سو به فرهنگ و تاریخ ایران تسلط دارند، از سوی دیگر تاریخ تئاتر و ادبیات جهان را به خوبی می‌شناسند و در عین حال تئاتر، سینما  و قاب تصویر را به درستی درک می‌کنند. متخصصانی که علی رغم آشنایی با طیف وسیعی از دانش ادبی و اجرایی در یک نقطه همگی مشترک خواهند بود.